Hikâye çok sade. Achiel (Aşil), işsizlik ve hastalık sigortasından yardım alıyor, coşkulu bir güvercin yetiştiricisi, - her gün günlüğüne yazıyor - Achiele, bir tiyatro karakteri olarak Woyzek’e benziyor, ama dil olarak o kadar şiirsel değil. Achiel, hayal kurmuyor, felsefe yapmıyor; bunların sonucu olarak da sevgilisini öldürmüyor. Ama hastalığıyla sevecen ve amansız bir şekilde boğuşması, Woyzek’in suda yaptığı yolculuğuna benziyor, ta ki boğulana kadar. Tiyatro metninin günlük gerçeklikten daha üst düzeye taşınması, bu sadelik ve netlikten geçiyor. Onun öyküsünü bir anıdan çıkarıp evrensele taşıyan da bu. Taşlaşmış ruhumuza atılan küçük bir çizik. Achiel, yaşamın bir köşesinden ortaya çıkarılan eşsiz bir mücevher, bir elmas parçası.
